Salomé Lamas is een Portugese filmmaker, beeldend kunstenaar en docent.

De afgelopen vijftien jaar en met een gestage productie van meer dan dertig projecten is het werk van Salomé Lamas gecontextualiseerd in de visuele cultuur, artistieke studies en filmstudies, tentoongesteld en internationaal gedistribueerd op het gebied van cinema (filmtheaters, festivals, VOD streaming) en hedendaagse kunst (galeries, musea, kunstbeurzen, biënnales).

Ze heeft een artistieke praktijk ontwikkeld die de ingebedde relatie tussen representatie en de narratieve kracht van de sociale realiteit onderzoekt en tegelijkertijd iets anders voorstelt. Rondom, maar niet voorbij het reële: voorbij, maar niet naast het fictionele. Om de pogingen om een dergelijk grensvlak te vergroten aan te pakken, verwijst ze naar haar werk als kritische mediapraktijk ‘parafictions’.

Met een gemengde achtergrond in cinema en beeldende kunst, en een onderzoek dat is gebaseerd op kritische epistemologie, transnationaal en subjectief, gericht op de mogelijkheden die worden geboden door het ecologische denken, evenals de verbinding tussen artistieke praktijk, economische, esthetische mutaties en hedendaagse filosofie, is ze uitgedaagd om te voldoen aan een enkele oriëntatie of om ze te combineren in haar activiteiten als kunstenaar/filmmaker, maar ook als opvoeder, in verschillende contexten, niveaus en regio’s.

Het multidisciplinaire ethos dat aan haar artistieke inspanningen ten grondslag ligt, daagt voortdurend de grenzen van het visuele verhaal uit om kritische dialogen te stimuleren die het publiek ertoe aanzetten de confrontatie aan te gaan met de complexiteit van de menselijke ervaring en de bredere maatschappelijke dynamiek, met de nadruk op migratie, postkolonialisme en kritiek op het kapitalisme.

Deze op onderzoek gebaseerde praktijk bestendigt een erfenis van intellectueel onderzoek en artistieke innovatie en benadert op kritische wijze de sociale en economische rol van mediaproductie, in de stadia van ontwikkeling, productie, tentoonstelling, distributie en archivering met resultaten variërend van films, audiovisuele installaties en publicaties.

https://salomelamas.info/

Sasha Litvintseva en Beny Wagner zijn kunstenaars, filmmakers, onderzoekers en schrijvers. Sinds 2018 werken ze samen aan bewegend beeld, installatie, tekst en lezingen. Ze richten zich op bewegend beeld als een instrument voor de actieve productie van nieuwe werelden en hun praktijk wordt gedreven door vragen over de drempels tussen het lichaam en de omgeving, kennisregimes en macht, manieren om de natuurlijke wereld te organiseren en waar te nemen. Hun gezamenlijke werk is wereldwijd gepresenteerd, onder andere op de filmfestivals Berlinale, Rotterdam, CPH:DOX, Courtisane, Indie Lisboa en Guanajuato, CAC Vilnius, Los Angeles Filmforum, Museum of the Moving Image NY, Transmediale, Sonic Acts, Berlin Atonal en Impakt Festivals, de Moscow Young Art en Wroclaw Media Art biënnales, de Baltic Triennial en was te zien op het Criterion Channel.

https://www.benywagner.com
https://www.sashalitvintseva.com

Vincent Meessen (born 1971 in Baltimore, USA, lives and works in Brussels) operates at the crossroads of contemporary art, moving images and research.

Zijn artistieke praktijk is geweven uit een constellatie van personages, gebaren en tekens die een polemische relatie onderhouden met het schrijven van de geschiedenis en de verwestersing van de verbeelding.

Meessen is stichtend lid van verschillende allianties waaronder Universal Embassy (2001-2005), Potential Estate (2005-2011) en Jubilee -platform voor artistiek onderzoek en productie. Met “Personne et les autres”, een collectieve tentoonstelling in het Belgisch Paviljoen van de 56e Biënnale van Venetië (2015), vertegenwoordigde hij België met tien uitgenodigde kunstenaars uit vier continenten. Andere deelnames aan biënnales waren de Biënnale van Cuenca, de Biënnale van Dakar, de Biënnale van Berlijn, de Biënnale van São Paulo, de Architectuurbiënnale van Chicago, de Biënnale van Lubumbashi, de Printemps de Septembre in Toulouse, de Biënnale van Sjanghai en de Biënnale van Taipei. Zijn films werden vertoond op filmfestivals zoals Berlinale, New York Film Festival, IFFR, IDFA, Hotdocs, FID en Fespaco. Zijn werk was het onderwerp van solo-/duotentoonstellingen, meest recentelijk in CIVA, Brussel (2023); Mu.Zee, Oostende, (2021) ; The Power Plant, Toronto (2019); Leonard & Bina Ellen Art Gallery, Concordia University, Montreal (2018); Centre Pompidou, Musée national d’art moderne, Parijs (2018).

DORA GARCÍA is een kunstenaar, docent en onderzoeker die in haar werk gebruik maakt van interactiviteit en performance. Ze gebruikt de tentoonstelling als platform om de relatie tussen kunstwerk, publiek en plaats te onderzoeken.

García transformeert ruimtes in zintuiglijke ervaringen door percepties te veranderen en situaties van interactie te creëren, waarbij ze vaak gebruik maakt van tussenpersonen (professionele acteurs, amateurs of mensen die ze toevallig ontmoet) om een kritische kijk op dingen te versterken. Door zich bezig te houden met de tweedeling realiteit versus fictie en door stil te staan bij tijdsvragen – reëel, historisch, cyclisch, fictief – worden bezoekers (al dan niet bewust) betrokken als hoofdrolspelers, hetzij in de constructie van een collectieve fictie, hetzij in de deconstructie van conventies.

In deze context is ze ook altijd geïnteresseerd geweest in antiheroïsche en marginale personages als prototype om de sociale status van de kunstenaar te bestuderen, en in verhalen van verzet en tegencultuur.

In dit verband heeft García werken ontwikkeld over de politieke politie van de DDR, de Stasi (de lm Rooms, Conversations uit 2006), over de charismatische gestalte van de Amerikaanse stand-upcomedian Lenny Bruce (de film Lenny Bruce uit 2006), over de charismatische gestalte van de Amerikaanse stand-up comedian Lenny Bruce (Just because everything is different it does not mean that anything has changed, Lenny Bruce in Sydney, eenmalige performance, Biënnale van Sydney in 2008), en over de oorsprong, rizomatische associaties en gevolgen van de anti-psychiatrie (Mad Marginal boekenserie sinds 2010, waar dit boek ook deel van uitmaakt, en de film The Deviant Majority, 2010).

De afgelopen jaren heeft ze klassieke tv-formaten gebruikt om de meer recente geschiedenis van Duitsland te onderzoeken (Die Klau Mich Show, dOCUMENTA 13 in 2012), Finnegans Wake leesgroepen bezocht (The Joycean Society, lm, 2013), ontmoetingsplaatsen gecreëerd voor stemmenhoorders (The Hearing Voices Café, sinds 2014) en onderzoek gedaan naar de crossover tussen performance en psychoanalyse (The Sinthome Score, 2013, en Segunda Vez, 2017).

Als kunstenaar heeft Dora García deelgenomen aan talrijke internationale kunsttentoonstellingen, waaronder Münster Sculpture Projects (2007), Biënnale van Venetië (2011, 2013, 2015), Biënnale van Sydney (2008) Biënnale van São Paulo (2010), dOCUMENTA 13 (2012) Biënnale van Gwangju (2016). In 2019 nam ze deel aan osloBiennalen, Art Encounters Timisoara (Roemenië), en
AICHI Triennale, Japan. Ze woont tussen Oslo en Barcelona.

Roee Rosen (1963) is een Israëlisch-Amerikaanse kunstenaar, filmmaker en schrijver. Hij staat bekend om zijn gelaagde en provocerende werk dat vaak de grenzen tussen geschiedenis en heden, documentaire en fictie, politiek en erotiek uitdaagt.

Rosen wijdde jaren aan zijn fictieve vrouwelijke personage, de Joods-Belgische surrealistische schilderes en pornografe Justine Frank, een project dat inhield dat hij haar hele oeuvre fabriceerde, evenals een boek en een korte film, Two Women and a Man (2005).

In 2010 maakte Rosen twee films. Hilarious en Out, waarin een BDSM-sessie een politiek exorcisme wordt. Out ging in première op het filmfestival van Venetië, waar het de Orizzonti prijs won voor beste middellange film. De film won vele prijzen, waaronder een nominatie voor de European Academy award.

Rosens film The Dust Channel werd gecoproduceerd door Documenta 14, waar hij werd tentoongesteld samen met twee historische tekst- en beeldinstallaties, The Blind Merchant (1989-1991), een kunstenaarsboek dat Shakespeares De koopman van Venetië hervertelt en zich richt op de figuur van Shylock, en Live and Die as Eva Braun (1995-1997), een werk dat een politiek schandaal veroorzaakte toen het voor het eerst werd tentoongesteld in het Israël Museum.

Er werden verschillende retrospectieven van Rosens cinema gehouden, onder andere op het filmfestival van Oberhausen (2012) en het FICUNAM festival in Mexico City (2018). In 2018 werd een uitgebreide eenpersoonstentoonstelling gehouden in Centre Pompidou, Parijs, getiteld Histoires dans le pénombre. De tentoonstelling omvatte ook een volledig filmoverzicht.

Rosen werkt momenteel aan een boek over ziekte in de vorm van kleurplaten getiteld Lucy is Sick, waarvan een deel is gepubliceerd door Steirischer Herbst (2020).

Rosens nieuwste film is een muzikale komedie die fictie, animatie en een documentair element combineert, getiteld Kafka for Kids (2022). Deze film ging in première op het Rotterdam Film Festival. Tot zijn solotentoonstellingen in 2022 behoorde het omvangrijke Kafka for Kids and Other Troubling Tales in Kunstmuseum Luzern. Kafka for Kids is ook de titel van Rosens nieuwste boek, met het script van de film en drie essays. Andere recente titels van Rosen bij Sternberg Press zijn Live and Die as Eva Braun and Other Intimate Stories (2017) en Desire and Dust (2019). Rosens komende solotentoonstellingen zijn in Kunstverein Hannover, 2024.

Rosen is professor aan de Ha’Midrasha Faculty of Arts, Beit Berl College, in Israël.

www.roeerosen.com