It’s not a Place, It’s a Shape

1 aug. 2019, een e-mail van Andy aan Piibe: […] Leuk om van je te horen. Vorige week ging ik naar een park in de buurt van Chelsea om een ​​butohvoorstelling te zien, waarbij een 3-jarig meisje zich herhaaldelijk loswrikte van haar moeder en probeerde mee te dansen met de bijna onbeweeglijke performers. Ik was te langzaam om het op te nemen, ook al bleef ze meerdere keren terugkomen. […] Andy Männik is een 85-jarige dansliefhebbende timmerman in New York City die een van de oprichters werd van de avant-garde kunstruimte The Kitchen. Deze werd opgericht in 1971 toen het video- en geluidskunstenaarskoppel Steina en Woody Vasulka samen met Andy een ruimte oprichtte voor performance en opkomende videokunstexperimenten. Andy en ik ontmoetten elkaar zes jaar geleden en raakten bevriend door onze gedeelde liefde voor hedendaagse dans. Voordat we bij The Kitchen betrokken raakten, toerde Andy als timmerman met Merce Cunningham en John Cage. Als enige ochtendmensen in de groep werden Andy en Cage goede vrienden tijdens het ontbijt en deelden ze een gevoel voor het zoeken naar kans, onverwachte en ongetemde momenten die een kunstwerk echt tot leven zouden brengen.

Als een klein kind dat herhaaldelijk butohdansers vergezelt in een optreden. Om te onderzoeken wat deze begrippen voor Andy betekenen, stelde ik hem een ​​spel voor – een reeks situaties in New York City voor de camera, die opstellingen zijn voor toevallige onthullingen, kaders voor improvisaties, momenten waarop iets nieuws ontstaat: ik vraag Andy om met me mee te gaan naar de butohdansles die ik al jaren beoefen en waarvan we samen veel optredens hebben gezien. Andy denkt dat hij niet kan dansen. Hij probeert me wat houtbewerking te leren – zijn vak dat hij graag wil doorgeven. We gaan op zoek naar de beste pasta carbonara, op jacht naar de recepten van alle beroemde chefs uit NYC wiens barcounters hij in de loop der jaren heeft opgebouwd. We organiseren een etentje met vrienden, verkleden ons en spelen een maffiaspel waarbij de personages van de deelnemers en echte persoonlijkheden zich beginnen te vermengen. We gaan naar een filmset in Bushwick waar Andy figurant is als Servische boer in de jaren 50. Daarna vertelt hij over de geschiedenis van zijn personage die zich begint te vermengen met zijn jeugdherinneringen aan Estland en de dienst van het Amerikaanse leger in Frankrijk in 1957. Deze scènes zijn deels vooraf gepland, maar de uitkomst ervan wordt aan het toeval overgelaten en onthuld naarmate ze zich ontvouwen. Door de hele film heen worden ze afgewisseld met scènes van archiefbeelden uit de Kitchen in de jaren 70. Andy en zijn collega’s filmden optredens en regisseerden gebeurtenissen voor de camera. De materiële kwaliteit van de vroege video zal een van de visuele elementen van de film zijn die contrasteert met de hedendaagse digitale beelden, aangezien het New York van Andy’s jeugd contrasteert met de huidige stad. We leren hoe hij de achtergrondkracht, facilitator en vriend werd van veel belangrijke figuren in de avant-garde, zonder ooit een kunstenaar te worden.